«Κι αφού κανείς δεν ντράπηκε για όσα έκαναν ή για όσα μεθόδευαν να κάνουν, ντράπηκε η ίδια η ντροπή. Και ντροπιασμένη δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά ανάμεσά μας»…
Η ντροπή ντράπηκε. Η ξεφτίλα ξεφτιλίστηκε. Θριάμβευσε, η υποκρισία και ο κυνισμός των εκάστοτε αδίστακτων καμικάζι.πού ελεγχουν τά κεντρα της διαιτησιας.Ολων αυτών που δίχως ίχνος τύψης και με απύθμενο θράσος αναλαμβάνουν μετά χαράς και φέρνουν εις πέρας, άγαρμπα, προκλητικά ή με μαεστρία, επικίνδυνες αποστολές.
Δεν έχουν το θεό τους. Είτε είναι από τήν Μακεδονία, είτε από τον Πειραιά, ειτε απο την Αθηνα. Ιδια μούρη, ίδια στολή.
Και, ναι, μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία: κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια έχοντας προ πολλού απολέσει τη συνείδησή τους πού απαλλάσσει τον εαυτό τους από παντός είδους αίσχη, με την ψευδαίσθηση ότι «αφού έτσι λειτουργεί το σύστημα θα το υπηρετήσω προς όφελός μου, σιγά μην κάνω τον αδέκαστο και τον ακέραιο και δεν με ξανακαλέσουν ποτέ για… αρπαχτές».
Έχουμε χορτάσει και αηδιάσει από δαύτους χρόνια ολάκερα κι έχουμε χάσει το μέτρημα απ’ τις Παράγκες. Πάνω που ελπίζουμε, ότι αλλάζει τό σύστημα, ο… ισχυρός βάζει τα ρούχα του αλλιώς. Πέφτει το "μαξιλάρι" και προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα.
Εχουμε χάσει τον ύπνο μας και τα λογικά μας απ’ τα χειρουργεία χωρίς αναισθητικό. Αστεία ανθρωπάκια, νάνοι με μαύρες στολές παλεύουν να φέρνουν εις πέρας τη δουλειά με απόλυτο κυνισμό. Σαν επαγγελματίες καμικάζι. Ψυχρά και ανελέητα.
Σάμπως ιδρώνει το αυτί κανενός; Ουδείς ασχολείται για να φτιάξει επιτέλους το δύσμοιρο και βάναυσα κακοποιημένο ελληνικό ποδόσφαιρο κι όσοι ελάχιστοι το επιχείρησαν έφαγαν τα μούτρα τους και την έκαναν κυνηγημένοι με ελαφρά πηδηματάκια.
Δεν υπάρχει επιλογή. Ή θα είσαι ο θύτης ή το θύμα. Τραγικό το συμπέρασμα, η απόλυτη παραδοχή εξευτελισμού και ανυπαρξίας τού ποδοσφαίρου, αλλά και ωμή πραγματικότητα.
Μόνο εάν κινηθείς με μαεστρία παρασκηνιακά και γίνεις εσύ ο θύτης, μπορεί να έχεις τύχη. Αλλιώς θα σε κάνουν να φαντάζεις ανύπαρκτος. Τί να τις κανεις τίς μεταγραφές αν δεν εχεις διαιτησία..?
Οταν πεις ναι, σε παίρνουν απ΄ το χεράκι και σε πάνε καροτσάκι… "μιλάει η καρδιά του πρωταθλητή". Οταν σε πάνε… αίμα και πριονοκορδέλα πρέπει να το βουλώνεις και να κάνεις επενδύσεις και αυτοκριτική. Εσύ φταις. Αρμενίζεις στραβά. Πρέπει να γίνεις ο θύτης, αλλιώς θα είσαι το (μόνιμο) θύμα.
Γίνονται αυτά. Ολοι κάνουν λάθη. Το θέμα είναι εσύ πως αντιδράς. Ασε τους άλλους, δες τις ευθύνες σου καί παίξε. Χιλιοπαιγμένο το έργο και το πλέον υποκριτικό είναι ότι το έχουν βιώσει κατ’ επανάληψη στο πετσί τους με το χειρότερο τρόπο οι νυν θύτες.
Μέ άλληλοπαραιτήσεις δέν εγκαταλείπουν τήν ομαδα, αλλα οργανώνονται για να κανουν το ονειρο πραγματικοτητα...Ο λαος της Κορινθιας σας πίστεψε, του οφειλετε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου